Chapter III - Strateg, Iluzjonistka i... Naruto?!

-Gotowi? Start! - krzyknął białowłosy Sannin, a jego podopieczni zniknęli mu z pola widzenia w mgnieniu oka. Co prawda nadal mógł ich wyczuć, ale i tak dostaną od niego za to wielki plus. Niektórzy genin'i czasami nawet się nie ukryją przed walką, co przy konfrontacji z jounin'em jest czystym szaleństwem. Gdyby takie walki były na śmierć i życie, to świeżo upieczeni shinobi nie żyliby zanim zdążyliby wyciągnąć broń. Na szczęście Jiraiyi udało się wybrać uczniów już trochę obeznanych ze światem ninja. Teraz pozostaje tylko kwestia ich współpracy.

W tym czasie Naruto przyglądał się sensei'owi z odległości kilkunastu metrów, z drzewa z rozłożystą koroną. Gęste liście idealnie ukrywały zaszytych w nich ludzi, więc Namikaze od razu wybrał je za swoją kryjówkę. Po wyjaśnieniu przez jounin'a zasad testu blondyn był prawie pewny, że słyszał o nim od swojego ojca, niestety za żadne skarby świata nie mógł sobie przypomnieć szczegółów. Wiedział, że obecność tylko dwóch dzwoneczków nie była przypadkowa i miała ich czegoś nauczyć. Gdyby tylko bardziej się wsłuchiwał w szczegóły... Ale teraz to nie ma znaczenia, musi się skupić na bieżących wydarzeniach.

Znowu skupił się na swoim Ojcu Chrzestnym. Po chwili stania w miejscu i rozglądaniu się wokoło jakby podziwiał widoki przypiął dzwoneczki do pasa, które wydały przy tym charakterystyczny, melodyjny dźwięk. Nie wiedząc co ze sobą zrobić złożył ręce w kilka pieczęci i... przyzwał stolik?! Do tego rozłożył na nim jakieś kartki, by zacząć później coś na nich pisać. Naruto domyślał się, że jest teraz w trakcie pisania swoich książek. Teraz musi tylko poczekać na moment w którym straci czujność. Jeszcze tylko zeskanował wzrokiem pobliski teren. Wyłapał Taki w krzakach, dwadzieścia metrów na północny-wschód od niego i Ayurę po drugiej stronie polany, jakieś trzydzieści metrów na południowy-zachód od jinchuuriki'ego. Żadne z nich nie wydawało się przypuszczać na razie ataku, więc Namikaze wiedział, że to on musi wykonać pierwszy krok.

Po napisaniu kilku zdań Sannin'a nagle opuściła wena. Postanowił więc wrócić do tego co udało mu się naskrobać przez ostatnie kilka minut. Ze zdziwieniem stwierdził, że jest to beznadziejne i westchnął przeciągle, jednocześnie gniotąc kartkę. Już miał wyrzucić ją za siebie, ale poczuł jak ktoś przystawia mu do ucha kawałek zimnego metalu - takie wspomnienia otrzymał po odwołaniu swojego klona. Prawdziwy Jiraiya stał obecnie na gałęzi jednego z wyższych drzew w okolicy i z rozbawieniem przyglądał się skołowanemu Chrześniakowi. Blondyn przez chwilę rozglądał się zdezorientowany, aż w końcu szepnął coś do siebie i ponownie wrócił do swojej kryjówki. Niestety pech sprawił, że znajdowała się ona kilka metrów poniżej drzewa okupowanego właśnie przez białowłosego.

Naruto od razu wrócił do swojej kryjówki. Musiał przyznać, że jego sensie go tym razem wykołował, ale następnym razem nie da się nabrać! Musi teraz tylko znaleźć jounin'a i wymyślić sposób, żeby zabrać mu dzwoneczki. Chociaż nadal powracało mu uczucie, że zapomniał o najważniejszym powodzie testu, to prawie że od razu je odtrącał. Teraz chciał skupić się tylko i wyłącznie na walce. Przy odrobinie szczęścia zaliczy i nie będzie musiał wracać do Akademii.

-Heeej! Narutooo! - blondyn usłyszał za sobą wołanie. Obrócił się w stronę źródła dźwięku jednocześnie wyciągając kunai z kabury i przygotowując się do walki. Kilka metrów przed nim stał Żabi Mędrzec machając w stronę podopiecznego jakby chciał powiedzieć "Hej, jestem tutaj! Możesz teraz tu przyjść i mnie zabić!". Uzumaki wiedział, że ze swoimi zdolnościami nie ma co konkurować z Sannin'em w bezpośredniej walce, ale zachowanie białowłosego i tak było co najmniej głupie. Ciekawe czy z prawdziwymi przeciwnikami też się najpierw wita i uśmiecha jak głupi.

Niestety jinchuuriki nie miał więcej czasu na zastanawianie się, bo jounin rzucił w niego kilkoma shuriken'ami. Blondyn ledwo co ich uniknął, jeden przeleciał dosłownie kilka milimetrów koło jego ucha, by po chwili wbić się w pień drzewa. Pech chciał, że miejsce, na którym miał zamiar stanąć było otwartą przestrzenią, prawie dziesięć metrów nad ziemią. Nie trudno się domyślić, że blondyn zaczął spadać i gdyby w ostatniej chwili nie oparł rąk i stóp na korze drzewa, jednocześnie przelewając do nich czakrę, zostałaby z niego czarno-pomarańczowa plama. Dzięki swoim wcześniejszym ćwiczeniom na kontrolę czakry udało mu się powoli zsunąć się na ziemię, jednak od razu musiał zrobić kolejny unik przed bronią wyrzuconą w jego stronę.

Gdy stabilnie oparł nogi na ziemi przed nim wylądował Żabi Mędrzec. Nim zdążył cokolwiek zrobić Naruto już składał pieczęcie do jednej z technik, które już zdążył poznać. Jiraiya dokładnie przyglądał się im, by przewidzieć, czym zostanie zaatakowany. Na szczęście genin nie składał ich zbyt szybko, więc białowłosy nie miał z tym większego problemu. Tygrys, Wół, Pies, Królik, Wąż...

-Fuuton: Daitoppa! - wykrzyknął Namikaze, a wokół niego skupił się mocny wiatr, który skierował się w stronę Sannin'a. Ten bez większego trudu ominął śmiercionośną (ze względu na ilość włożonej w nią czakry) technikę i tym razem to on użył swojej techniki.

-Doton: Yomi Numa - po złożeniu przez białowłosego dwóch pieczęci pod niebieskookim pojawiła się nie wielka kałuża błota - a przynajmniej tak wydawało się jinchuuriki'emu zanim zapadł się w niej po szyję. To jednak nie będzie taka prosta walka.

~*~

-Sasuke, zejdź na śniadanie! - powiedziała dość głośno Mikoto, jednocześnie pukając w drzwi młodszego syna. Poprzedniego dnia, po powrocie do domu zaszył się w pokoju pod pretekstem nauki na następny rok w Akademii. Obecnie była już dziesiąta trzydzieści, a czarnowłosy jeszcze niczego nie zjadł. Poza tym nie wpuszczał nikogo do swojego pokoju - nawet Itachi'ego.

-Nie jestem głodny... - wymamrotał pod nosem, leżąc na łóżku i wpatrując się w sufit, który w tej chwili wydawał się bardzo ciekawy. Powiedział to jednak na tyle cicho, że jego matka nie zrozumiała ani słowa z jego wypowiedzi. Ciemnooka zmarszczyła brwi i zaprzestała dobijania się do jego drzwi.

-Co takiego? - spytała, mając nadzieję, że siedmiolatek zdecydował się w końcu wyjść ze swojego pokoju. Zazwyczaj się tak nie zachowywał, więc wiadomość o tym, że ktoś z jego rocznika zakończył już naukę, a on dalej siedział w szkole musiała nieźle go zszokować. Ale to już jest natura członków klanu Uchiha - nie dopuszczali do siebie wiadomości, że istnieje ktoś od nich lepszy.

-Nie jestem głodny! - powtórzył Sasuke, może trochę za głośno i bezczelnie w stosunku do matki. Pewnie następnego dnia będzie miał wyrzuty sumienia, ale dzisiaj nie miało to znaczenia. Obecnie wszystkie jego myśli były skupione na tym jak przewyższyć swojego - jak wcześniej stwierdził - rywala. Mikoto tylko westchnęła i zeszła z powrotem na dół, by sama spożyć najważniejszy posiłek dnia. Jak zgłodnieje to zejdzie. Zapewne.

Schodząc po schodach minęła swojego najstarszego syna, który wybierał się na trening. Pewnie zapomniał kabury i postanowił się po nią wrócić. Jednak zamiast skierować się do swojego pokoju stanął przed tym swojego brata, czego już Mikoto nie zauważyła. Stał tam chwilę, zastanawiając się, czy wejść, czy nie, lecz w końcu postanowił się odezwać.

-Sasuke - powiedział. Nie słysząc odpowiedzi kontynuował - powinieneś posłuchać matki. Nie możesz cały dzień siedzieć w pokoju - nadal cisza. Itachi westchnął, prawie że bezgłośnie i odszedł w stronę schodów, tracąc nadzieję na przekonanie czarnookiego do wyjścia. W połowie drogi zastygł w miejscu, wpadając na kolejny pomysł - no cóż, w takim razie chyba jestem zmuszony sam potrenować. A myślałem, że będę mógł nauczyć cię nowej techniki... - rzekł niby od niechcenia i ruszył dalej. Na reakcję nie musiał długo czekać. Od razu usłyszał jak jego brat zeskakuje z łóżka i próbuje przygotować się w kilka sekund. Starszy z nich uśmiechnął się lekko, widząc przed nim ciężko oddychającego siedmiolatka z koszulką założoną na drugą stronę i w dwóch różnych butach.

-Skoro tak bardzo ci zależy, to chyba nie mam wyjścia - burknął i po poprawieniu swojego ubioru skierował się na dół. Za nim poszedł Itachi, nadal uśmiechając się do siebie.

~*~

Naruto dokładnie przyglądał się wymianie ciosów między Jiraiyą a Ayurą. Dobrze widać było, że Mizuki nie miał żadnych szans, ledwo co zdążał z blokowaniem i unikaniem ciosów, a to nie było jeszcze wszystko na co stać Sannin'a. W końcu czarnowłosy odskoczył od przeciwnika i wycofał się w stronę drzew. W tym czasie białowłosy rozluźnił swoją postawę i schował ręce do kieszeni, czekając na kolejnego przeciwnika. Walczyli już od dwóch godzin, a on nadal nie pokazał żadnych oznak zmęczenia. Blondyn w pewnym momencie zaczął się nawet zastanawiać, czy nie jest on przypadkiem spokrewniony z klanem Uzumaki. Po chwili jego uwagę zwróciła Taki, która wyglądała, jakby próbowała rzucić na Żabiego Mędrca jakąś technikę.

-Genjutsu Shibari - wyszeptała tak cicho, że nawet siedmioletni Namikaze ledwo co ją usłyszał, a co dopiero czarnooki, na którym została użyta owa technika. W ułamku sekundy Sannin nagle zesztywniał, jakby stracił możliwość poruszania się. Po chwili niebieskooki stwierdził, że faktycznie tak się stało. Z uśmiechem na ustach podbiegł do swojego Ojca Chrzestnego, by odebrać mu dzwoneczki. Na ten sam pomysł wpadła Kurama i po chwili również zmierzała w stronę unieruchomionego Jiraiyi. Gdy blondyn już miał wziąć dzwoneczki białowłosy wyparował, pozostawiając po sobie kłęby białego dymu.

-Kolejny Kage Bunshin... - powiedział do siebie, po czym wycofał się za linię drzew. Już prawie go miał. Gdyby wraz z Taki powtórzył ten atak, to może by im się udało. Mieliby też większe szanse, gdyby pomógł by im Mizuki... No tak! O to chodziło w tym teście! Dopiero teraz przypomniał sobie słowa swojego ojca - najważniejsza w drużynie jest współpraca, co? - skierował swój wzrok na Kuramę, która nie zdążyła wrócić do kryjówki i została zaatakowana przez ich sensei'a. Postanowił wykorzystać swoją szybkość, nabytą dzięki ojcu.

~*~

-Ha! Udało mi się! - wykrzyczał czterolatek, który jak zwykle w niedzielę trenował pod okiem Czwartego Hokage - swojego Tou-chan. Oboje znajdowali się na polu treningowym za domem rodziny Namikaze, gdzie blondyn trenował kontrolę czakry. Jako, że Naruto ma w sobie Kyuubi'ego i jest z klanu Uzumaki ma więcej czakry, niż przeciętne dziecko w jego wieku i ma większe problemy z kontrolowaniem jej. Właśnie, po kilku tygodniach treningu, udało mu się utrzymać na powierzchni wody.

-Trening skończony - powiedział jego ojciec, po czym uśmiechnął się i stanął obok syna, oboje w równej odległości od domu. Jinchuuriki schylił się, przybierając pozycję do zaczęcia ich wyścigu, kiedy starszy blondyn nadal stał wyprostowany, przygotowując się do wykonania pieczęci ręcznych.

-Oukee, tym razem wygram i nauczysz mnie Hiraishin no Jutsu! - powiedział bardziej do siebie syn Żółtego Błysku, a na jego ustach uformował się uśmiech. Od ich pierwszego treningu zawsze ścigają się do domu po ćwiczeniach. Zaczęło się od tego, że niebieskooki już od początku treningów chciał się nauczyć techniki, która przyniosła jego tacie sławę. Ten jednak nie miał zamiaru uczyć go tej techniki w tak młodym wieku, więc stwierdził, że zrobi to, kiedy Naruto go prześcignie. Od tamtego czasu, w każdą niedzielę - kiedy mają wspólne treningi - młody Namikaze próbuje przegonić obecnego Hokage, co jest praktycznie niemożliwe. Jednak on się tym nie przejmuje i co tydzień próbuje na nowo z nadzieją, że tym razem mu się uda - Start!

Czteroletni blondyn wystartował i w mgnieniu oka znalazł się w kuchni, gdzie jego matka gotowała obiad, a ojciec siedział przy stole, czytając gazetę jak gdyby nigdy nic. Zdenerwowany tupnął nogą i odwrócił się w inną stronę krzyżując ręce na piersi, udając obrażonego. Yondaime próbował powstrzymać śmiech, patrząc na grę aktorską syna. Tymczasem Kushina zdążyła postawić na stole parujący garnek z zupą i wrócić się do aneksu po zastawę.

-Naruto! Zawołaj Kumiko na obiad! - powiedziała ciężarna czerwonowłosa, po tym, jak ostrożnie usiadła przy stole. Niebieskooki od razu pobiegł w kierunku drzwi na korytarz, obok których znajdowały się schody. Po drodze odwrócił głowę w stronę rodziców.

-Dobra, ale następnym razem wygram! - wykrzyczał w stronę starszego blondyna i zniknął na schodach. Naruto nie wiedział tylko, że i tak jego szybkość była już na poziomie słabego jounin'a, przewyższając umiejętności jego rówieśników.

~*~

Chociaż Taki walczyła z Jiraiyą dopiero kilkanaście sekund, to już była blisko przegranej. Musiała czekać na dogodny moment, żeby się wycofać. Niestety była zbyt zajęta unikaniem ciosów, a i tak czuła, że jej przeciwnik się wstrzymuje. Nagle poczuła szarpnięcie za ramię, a białowłosy zniknął jej z oczu, zastąpiony niewyraźnym obrazem polany, a później drzew. Nie minęła sekunda, a już znajdowała się za gęstymi krzakami wraz z zaskoczonym Mizuki'm i trzymającym ją za rękę Naruto.

-Co ty robisz?! - krzyknął półszeptem Ayura. Namikaze uciszył go gestem dłoni i odwrócił się, by zobaczyć czy ich sensei ich nie usłyszał. Na szczęście nadal rozglądał się za Kuramą, która zniknęła mu sprzed nosa. Blondyn odetchnął z ulgą i odwrócił się z powrotem w stronę genin'ów.

-Żeby wygrać musimy połączyć siły - powiedział, ale otrzymał tylko pytające spojrzenia - Tou-chan mówił, że w tym teście chodzi o współpracę - Mizuki skrzyżował ramiona na piersi. Nie bardzo mu się widziała wizja współpracy z kimś, zazwyczaj wolał załatwiać sprawy samemu - po swojemu. Poza tym ten Naruto mógł być Jiraiyą po użyciu Henge, co dawało mu podstawy, by mu odmówić.

-W takim razie czemu nie powiedziałeś nam tego wcześniej? - spytała brązowowłosa, zanim czarnooki zdążył się odezwać. Niebieskooki podrapał się po karku i uśmiechnął się niezręcznie.

-Zapomniałem o tym - po tych słowach Mizuki przyłożył swoją dłoń do czoła, załamany zachowaniem blondyna. Westchnął bezgłośnie, wiedząc, że nie ma już argumentów, którymi mógłby się wymigać od współpracy, zdając sobie sprawę, że ich sensei nie zaproponował by im tego, gdyż mógł ich pokonać nawet bez podstępu. Poza tym chyba może ich w jakiś sposób wykorzystać. Ponownie przeniósł wzrok na Naruto, który wyczekiwał jego odpowiedzi.

-Dobrze, mam plan.

~*~

Czarnowłosy dwunastolatek ułożył swoje dłonie w pieczęcie, kolejno szczura, tygrysa, psa, woła, królika i ponownie tygrysa. Czakra, która jeszcze przed chwilę znajdowała się w jego płucach, obecnie zmieniła się w kilka niewielkich ognistych kul. Pomknęły one nad powierzchnią jeziora, by zniknąć na drugim jego końcu. Wykonawca techniki nie wiedział jednak, że jego młodszy brat obserwował go z aktywowanym doujutsu, charakterystycznym dla ich klanu. Chwilę zanim starszy Uchiha odwrócił się w stronę swojego otouto, jego oczy powróciły do swojego normalnego koloru. Na razie chciał zachować to dla siebie.

-Twoja kolej - powiedział Itachi, po czym zszedł z molo, na którym wykonywał technikę. W tym czasie Sasuke zajął jego poprzednie miejsce i zaczął składać pieczęcie do ognistego jutsu. Jego starszy brat szczerze wątpił, że uda mu się stworzyć kule chociaż w ćwiartce silne jak jego, w końcu Housenka to technika rangi C. Był tutaj tylko dlatego, by upewnić się, że jego bratu nie przyjdzie nic głupiego do głowy. Musi był bardzo zdenerwowany przez świadomość, że ktoś go przegonił. Anbu miał nadzieję, że nauczenie się kolejnego jutsu sprawi, że poczuje się lepiej i zapomni o sukcesie Naruto.

-Katon: Housenka no Jutsu! - czarnowłosy ku zdziwieniu swojego aniki wykonał technikę całkowicie poprawnie i nawet prawie tak wielką jak on. Zdziwiony shinobi przeniósł wzrok z tafli wody, nad którą jeszcze przed chwilę przelatywały kule ognia na młodszego Uchihę. Widać było, że zabrały sporo jego czakry i to był chyba jedyny powód, czemu była ona mniejsza od tej Itachi'ego. To było tak nieprawdopodobne, że starszy z braci przez chwilę zastanawiał się, czy przypadkiem Sasuke nie obudził Sharingan'a. To mogłoby być możliwe, zważywszy na wczorajsze wydarzenia...

-Itachi-kun! - myśli Uchihy przerwał głos pewnej kunoichi. Czarnooki odwrócił się tyłem do jeziora, by zobaczyć biegnącą w jego kierunku, fioletowowłosą dziewczynę. Uśmiechnął się lekko w stronę przyjaciółki, zapominając o swoich przypuszczeniach, co do młodszego brata. Ten za to nadymał swój policzek, niezadowolony z tego, że ktoś przerywa jego trening, jednak nic nie powiedział.

-Keiko-san - czarnowłosy lekko kiwnął głową, wywołując grymas na jej twarzy. Itachi był zdecydowanie zbyt formalny, mógłby chociaż normalnie zwracać się do przyjaciół, ale on do wszystkich imion dodaje tytuły grzecznościowe. Ciekawe czy swoich wrogów też nazywa 'teki-san'?

-Saa! Mów po prostu Keiko! Ke-i-ko! Przecież przyjaźnimy się od sześciu lat! - wykrzyknęła z lekkim wyrzutem w głosie, ale można było wyczuć, że nie jest to na poważnie. Dwunastolatek tylko machnął na to ręką, nadal utrzymując swój uśmiech na twarzy. Brązowooka po tym zrezygnowała z prób namówienia go na zmianę swojego zdania, wiedząc, że nie ma szans. Ten scenariusz powtarzał się już kilka lat i raczej nie nie zapowiada się na to, żeby Uchiha przestał ją tytułować. Po chwili dziewczyna przypomniała sobie czemu szukała swojego przyjaciela - o, właśnie! Wiesz, że przed chwilą zdałam test i jestem pełnoprawną kunoichi? - spytała się z dumą w głosie. Może nie zdała po roku nauki, tak jak jej przyjaciel, ale nadal udało jej się zostać shinobi, zwłaszcza, że co roku zdaje tylko dziewięciu uczniów.

-Gratulacje - odpowiedział, nadal z niezmiennym wyrazem twarzy. Może tego nie okazywał, ale bardzo cieszył się z jej szczęścia, zwłaszcza, że wiedział jakie to było dla niej ważne. Keiko wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu, zaplatając ręce z tyłu. W końcu zaczynała swoją przygodę jako ninja i czynić swoją rodzinę z niej dumną. W końcu należała do wspaniałego klanu Ise! W końcu zauważyła stojącego na moście siedmiolatka, który zdążył już założyć ręce na piersi, czekając na kontynuację swojego treningu - o! Sasuke-chan! Co tu robisz? - ciemnookiemu drgnęła brew. Niezbyt podobał mu się sposób, w jaki zwracała się do niego koleżanka jego brata.

-Właśnie byliśmy w trakcie treningu. Chcesz się przyłączyć? - spytał członek Anbu z prawie że niewykrywalną nadzieją w głosie. Tylko Sasuke zdążył ją wyłapać w jego wypowiedzi. Itachi umiał doskonale ukrywać swoje uczucia, jednak nie działało to tak mocno w pobliżu fioletowowłosej, umożliwiając siedmiolatku rozpoznać prawdziwe uczucia brata. Nie była jednak to tak silna więź jak pomiędzy starszym Uchihą a Izumi, w końcu nie bez powodu ich rówieśnicy nazywali ich parą. To też dzięki niej Itachi poznał Ise, więc zazwyczaj przebywali we trójkę. Jedynym powodem dla którego nie było tu ich rówieśniczki, była trwająca już tydzień misja.

-Jasne!

~*~

Jiraiya jeszcze przez kilka minut stał na środku polanki, po tym jak Taki nagle zniknęła mu sprzed nosa. Oczywiście wiedział, czyja to była wina, Minato mówił mu coś o niezwykłej - jak na jego wiek - szybkości Naruto. Już miał zacząć szukać swoich uczniów, kiedy przed nim pojawił się wspomniany blondyn. Zanim białowłosy zdążył cokolwiek zrobić, Namikaze stworzył już z kilkadziesiąt klonów, które otoczyły Sannin'a z każdej strony. Chwilę później musiał unikać wyrzucane przez nie co jakiś czas kunai'e i shuriken'y oraz zadawane ciosy. Chociaż na bieżąco udawało mu się niszczyć klony, tych nadal przybywało, zwracając całą uwagę czarnookiego na swojego Chrześniaka. 

Po kilku minutach walki klony Naruto zastąpiły ubrani na czarno ninja. Ich ruchy były powolne, co sprawiło, że Jiraiya przypomniał sobie o Kuramie, która mogła rzucić to genjutsu. Szybko złączył ręce w pieczęć, krzycząc 'kai', by uwolnić się z Kasumi Juusha no Jutsu. Widać, że dwoje z jego podopiecznych połączyło siły, ale to nie wystarczy, by go pokonać. Żeby zdać wszyscy troje musi ze sobą współpracować.

Po uwolnieniu się z iluzji Sannin ze zdziwieniem stwierdził, że nie może się ruszać. Spojrzał w dół, żeby zobaczyć druty owinięte wokół jego ciała, których końce trzymał Mizuki. Białowłosy uśmiechnął się do siebie, widząc, że nowo powstała drużyna zdała test. Ciekawiło go tylko, jak mieli oni zamiar zabrać mu dzwoneczki. Kurama i Ayura oboje byli na krańcu polany, z dziesięć metrów od niego, więc nie mieli szans by dobiec do swojego sensei'a zanim się uwolni. A Naruto...

-Mam je! - czarnooki usłyszał głos najmłodszego członka swojej nowej drużyny, który okazał się ukrywać pod Henge, jako zwykły kamień. Blondyn z dzwoneczkami w dłoni pobiegł ku reszcie swoich towarzyszy. Jiraiya otrzepał się z niewidzialnego kurzu i ruszył w stronę uczniów.

-Co teraz zrobisz, Naruto? Komu oddasz drugi dzwoneczek? - spytał, stając przed drużyną genin'ów - tylko dwoje z was może zdać - nagle uśmiech zniknął z twarzy niebieskookiego. Zastąpiła go natomiast zaduma, jakby nad czymś głęboko myślał. Reszta shinobi tylko czekała na jego decyzję. Po chwili rzucił oba dzwoneczki w stronę białowłosego, który je zręcznie złapał.

-W takim razie nie chcemy twoich dzwoneczków. Albo wszyscy zdajemy, albo nikt - powiedział ze zdecydowaniem, poparty przez Kuramę kiwnięciem głowy. Mizuki przez chwilę chciał zaprotestować, ale zmienił zdanie pod wpływem morderczego spojrzenia siedmiolatka i również przytaknął. Sannin przez kilka sekund przyglądał się zdeterminowanym twarzom jego nowych uczniów, by na końcu szeroko się uśmiechnąć

-Zdaliście

~*~

-Tadaima! - zawołała Taki, przekraczając próg domu znajdującego się w dzielnicy klanu Kurama. Była niewielka, ze względu na małą ilość członków rodziny, ale nadal wystarczająco liczna, by wydzielić jej kawałek ziem pod budowę domów na zachodnim skraju wioski. Brązowowłosa zdjęła buty i ustawiła je przy wejściu, po czym skierowała się do kuchni, gdzie jej matka przygotowywała obiad.

-Okaeri - odpowiedziała ponad trzydziestoletnia kobieta, nie odrywając się od swojego zajęcia. Była ona drobnej budowy, którą odziedziczyła po niej jej córka, chociaż widać było na niej efekty treningów, które wykonywała, kiedy była jeszcze aktywną kunoichi. Kolejną rzeczą, która upodabniała ją do swojej matki były oczy - tak samo jak u niej były one fioletowe. Na tym i na podobnych rysach twarzy podobieństwa się kończyły. Kiedy Taki miała brązowe, długie do pasa włosy, Miyuki była ściętą na krótko blondynką. Poza tym jej charakter był pomieszaniem cech jej rodziców - jest miła i wrażliwa niczym matka oraz optymistyczna i odważna jak jej ojciec.

Brązowowłosa usiadła przy stole i zauważyła, że nigdzie nie widzi głowy rodziny. Zazwyczaj przed obiadem siedział w jadalni i czekał, czytając gazetę lub pisząc raporty dla Hokage. To ją zaniepokoiło, zwłaszcza, że jej rodzicielka wydawała się trochę zdenerwowana.

-Okaa-san, gdzie jest otou-san? - na te słowa blondynka wzdrygnęła się i prawie wypuściła z rąk talerz pełen jedzenia, który miała zamiar postawić przed córką. Pośpiesznie położyła oba naczynia na stole i zasiadła przy jednym z nich. Dopiero po wypowiedzeniu charakterystycznej formułki 'Itadakimasu' postanowiła odpowiedzieć na pytanie.

-Został wysłany na misję rangi A - po tych słowach w pomieszczeniu zapadła głucha cisza. Młodsza z nich zdziwiona wpatrywała się w drugą, czekając, aż ona powie, że był to tylko żart, a jej ojciec wyskoczy zza rogu i zacznie się śmiać z miny córki, ale na nic takiego się nie zapowiadało. Miyuki przez cały czas wpatrywała się w swój obiad jakby to był grób jej męża.

-Co?! Czemu?! Otou-san jest przecież tylko chuunin'em! Takie misje są zbyt niebezpieczne dla chuunin'ów - wykrzyczała Taki, wiedząc, że jej ojciec został wysłany na najprawdopodobniej pewną śmierć. Jej oczy wypełniły łzy, gdy ogarnęła ją złość - nie na Hokage, jej matkę, czy kogokolwiek innego. Tak właściwie nie wiedziała na co była zła. Zanim jej matka zdążyła cokolwiek powiedzieć, tej już nie było w kuchni, chwilę później blondynka usłyszała trzask drzwi od pokoju jej córki. Została tu tylko Miyuki i grobowa cisza.

~*~

No i jest kolejny rozdział ^^ ostatnio jj chora więc mam dużo wolnego czasu i udało mi się naskrobać kolejny rozdział, który ma aż 3675 słów ^^ a następny zapowiada się na jeszcze dłuższy :') Ale postaram się go napisać w ten, ewentualnie następny weekend

Iii... to chyba wszystko ^^

Ja ne~

Aya 

Chapter II - Ale jak to?! Kolejny test?!

-Drużyna Dziesiąta: Mizushi Kimiko, Uzashi Rikuo, Niturabe Kenji - Umino wyczytał kolejne nazwiska z niekończącej się listy. Naruto westchnął i spojrzał przez okno. Po czystym, błękitnym niebie powoli w górę wspinało się złote słońce. Pogoda była wręcz idealna na trening. Lecz zamiast biegać po Konoszańskich lasach młody Namikaze musiał siedzieć w dusznej sali i czekać na przydział do team'u - Drużyna Jedenasta: Namikaze-Uzumaki Naruto, Kurama Taki, Ayura Mizuki - zamknął zeszyt i spojrzał na byłych uczniów. Zaczął głosić jakiś wykład o życiu ninja, ale gdy zorientował się, że nikt go nie słucha mruknął coś o ich sensei'ach, po czym wyszedł.

Gdy zamknął po sobie drzwi na sali wybuchła wrzawa. Wszyscy powstawali z krzeseł, by odnaleźć swoich kolegów z drużyny. Naruto nie musiał długo szukać. Taki siedziała obok niego, a Mizuki znowu zajął miejsce przy oknie. Wraz z brunetką przeszli na koniec sali,by stanąć przed Ayurą. Ten tylko posłał im zimne spojrzenie i wrócił do wpatrywania się w budynki za szybą.

-Nie łatwo będzie się z nim dogadać... - szepnął do Kuramy, po czym zajął miejsce na brzegu ławki, za to Taki usiadła pomiędzy Namikaze a Mizuki'm. Przez chwilę przenosiła wzrok z kontynuującego swoje poprzednie zajęcie Ayury na rozmawiającego z innymi genin'ami Naruto i na odwrót, aż postanowiła przywitać się z ciemnowłosym kolegą.

-Cześć, jestem Taki! - powiedziała, szeroko się uśmiechając. Dodatkowo wystawiła w jego stronę rękę, ale ten to zignorował i tylko mruknął coś, co brzmiało jak 'cześć'. Kurama jednak się tym nie zraziła i jak gdyby nigdy nic kontynuowała rozmowę, z czego Mizuki raczej nie był zadowolony.

~*~

-Gdzie. Jest. Ten. Sensei? - powiedział Naruto, uderzając głową w ławkę w przerwach między wyrazami. Siedzieli już tutaj pół godziny, więc wszyscy oprócz nich już opuścili salę. Tylko ich nauczyciel spóźniał się trzynaście minut i trzydzieści dwie sekundy jak wyczytał blondyn z zegara wiszącego na ścianie nad tablicą. Chwilę później na środku sali pojawiły się kłęby białego dymu. Namikaze podniósł głowę, żeby przyjrzeć się nietypowemu zjawisku zmęczonym wzrokiem.

-Yo - genin'i usłyszeli głos dobiegający ze skupiska dymu. Po chwili rozwiał się,a oni mogli zobaczyć białowłosego shinobi w bardzo dziwnym - nawet jak ninję - stroju. Od razu rozpoznali w nim jounin'a, który ich wczoraj egzaminował.Taki nie mogła uwierzyć, że to on będzie ich mentorem. Mizuki, chociaż tego nie okazywał, też był lekko zszokowany. Natomiast najmłodszego z nich wcale to nie zdziwiło. Bardziej to wyglądało, jakby się tego spodziewał - przybył Wielki...

-Spóźniłeś się, Ero-Sennin! - wykrzyknął za nim jego Ojciec Chrzestny zdołał cokolwiek powiedzieć. Jiraiya przyłożył rękę do czoła, na znak załamania, przez swój przydomek. Dostał go stosunkowo niedawno, kiedy Minato dał synowi do przeczytania kilka dzieł Żabiego Mędrca. Naruto zakończył przerabianie ich po pierwszym rozdziale i nadał Sannin'owi kolejną ksywę. Niestety Ero-Sennin nie miał nic do gadania i musiał się z tym pogodzić. Za to obecnie Ayura i Kurama zszokowani wpatrywali się w Naruto, który na ich oczach obraził Legendarnego Sannin'a i jednego z najlepszych shinobi Konohy. Nie rozumieli jego zachowania, a tym bardziej reakcji białowłosego.

-Byłem zajęty. Nie mogłem przyjść wcześniej - westchnął przeciągle, gdyż musiał zrezygnować ze swojego standardowego wejścia smoka. To już kolejny raz, kiedy młody Namikaze mu w tym przerywa. Pierwszy raz zrobił to, gdy Jiraiya wrócił do wioski po kilku latach podróży i chciał zobaczyć swojego Chrześniaka.Wcześniej go nigdy nie widział, wybył z Konohy, gdy blondyn miał kilka dni - poza tym Minato jeszcze nie nauczył cię odnoszenia się do starszych z szacunkiem?

-Ale o co ci chodzi? Tou-chan stwierdził, że ten tytuł ci pasuje - te słowa tylko bardziej zdołowały Sannin'a. Widać, że już nigdy nie pozbędzie się tego przezwiska. A mógł po prostu zostawić Naruto na pastwę losu i znowu wyjechać z wioski. Mógłby wtedy bezkarnie zbierać informacje do jego sławnych książek, ale Dziecko z Przepowiedni nie wytrenuje się samo.

-Dobrze jak już pewnie się domyśliliście, od teraz będę waszym sensei'em. Widzimy się za kwadrans na dachu Akademii - rzekł i zniknął tak samo jak się pojawił. Namikaze stwierdził, że pojawi się na miejscu umówionego spotkanie szybciej niż jego Chrzestny, po czym wyszedł przez okno i za pomocą czakry zaczął wspinać się do góry po ścianie budynku. Mizuki nie zwrócił na niego uwagi i przeszedł normalnie przez drzwi. Po chwili namysłu Taki poszła w ślady rówieśnika, zostawiając za sobą pustą, szkolną klasę.

~*~

Szarowłosy ostatni raz spojrzał na kawałek oszlifowanej skały. Po kolei zatrzymał wzrok na dwóch imionach. Uśmiechnął się lekko na wspomnienie przyjaciół. Odwrócił wzrok w stronę bezchmurnego nieba. Słońce jeszcze nie zdążyło wyjść zza otaczających Kapitana Anbu drzew, więc powinno być jeszcze wcześnie. Chociaż i tak na pewno jest już spóźniony. Odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę Północnej Bramy. Najkrótsza droga prowadząca do niej była akurat główną ulicą Konohy, więc Hatake był zmuszony przejść właśnie tędy. Założył maskę, przedstawiającą kota, po czym wszedł na powoli zaludniającą się alejkę.

-Ka-ka-shiii! - członek Anbu usłyszał znajomy głos. Już z przyzwyczajenia obrócił się o dziewięćdziesiąt stopni, o mały włos unikając czarnowłosego jounin'a. Ten ledwo co uniknął bliskiego spotkania z ziemią, po czym wyprostowany stanął przed jeszcze chwilę temu szukanym przez siebie shinobi. Położył mu dłoń na ramieniu i posłał mu swój charakterystyczny uśmiech - widzę, że siła młodości cię nie opuszcza, mój stary druhu! Jak przystało na mojego rywala - wystawił do góry kciuk swojej wolnej ręki i zaczął się głośno śmiać. Hatake westchnął w myślach, jednocześnie strzepując z siebie rękę przyjaciela - a co ja tam chciałem... A! Tak! Kakashi! Pod koniec tygodnia spotykamy się całą paczką w naszej knajpce. O dziewiątej wieczorem, nie spóźnij się! - wykrzyknął, po czym zniknął tak samo szybko, jak się pojawił.

~*~

-Ja pierwszy! Ja pierwszy! - wykrzyknął blondyn na wzmiankę swojego nowego sensei'a  o przedstawieniu się - nazywam się Namikaze-Uzumaki Naruto! Lubię treningi, Tou-chan, Kaa-chan, Kumiko, Menmę, Ero-sennin'a, Kakashi'ego-san, Fugaki'ego-san, Mikoto-san... - zaczął wymieniać. Mógłby tak gadać aż do wieczora. Jiraiya o tym wiedział i postanowił przerwać mu, zanim zanudzi kolegów na śmierć.

-Streszczaj się - rzucił krótko, po czym oparł się o umieszczoną za nim barierkę. Jinchuuriki jakby ocknął się z transu i uśmiechnął się przepraszająco do sensei'a, jednocześnie drapiąc się po karku.

-Lubię też ramen! - kontynuował - nie lubię czekać kilku minut po zalaniu ramen'u i... - w tym momencie się zawahał. Nie wiedział, czy dobrym pomysłem jest wspominać o Starszyźnie i Danzou. W końcu ich nienawiść do blondyna uzasadniona jest obecnością drugiego lokatora jego umysłu, co było ścisłą tajemnicą. Naruto nie mógł pozwolić, by ktoś zaczął się tego domyślać - kilku innych osób. Moim marzeniem jest zostać Hokage, tak jak Tou-chan! - skończył swój monolog z nigdy nie schodzącym z jego twarzy uśmiechem. Następna po nim miała mówić brązowowłosa.

-Jestem Kurama Taki - zaczęła. Nie wykrzykiwała słów, jak jej poprzednik, ale mówiła na tyle głośno, że Jiraiya mógł spokojnie usłyszeć co mówi - chyba nie ma rzeczy, której bym nie lubiła, więc można powiedzieć, że lubię wszystko. Moim marzeniem jest zostać pierwszym jounin'em w klanie Kurama - wydawała się zbyt delikatna i spokojna jak na kunoichi, ale Sannin postanowił sobie nie oceniać nowych uczniów po pozorach. Może właśnie te - na pierwszy rzut oka - wady staną się jej największą siłą. Białowłosy przeniósł wzrok na ostatniego ucznia. Swój podbródek miał oparty o splecione ze sobą dłonie. Z jego twarzy nie można było wyczytać żadnych emocji, tylko spojrzenie ciemnych tęczówek powodowało ciarki na plecach.

-Ayura Mizuki - powiedział oschłym i zimnym tonem - nie widzę sensu w dzieleniu się moimi upodobaniami, a określenie marzenie jest nieodpowiednie do nazwania nim moich celów - widząc, że czarnowłosy nie dopowie jakie są jego cele Jiraiya wyprostował się i otrzepał z niewidzialnego kurzu.

-Skoro już wszyscy się znamy, to widzimy się jutro o szóstej na polu treningowym numer siedem. A! I nie jedzcie śniadania - znowu użył Shunshin no Jutsu, by zniknąć podopiecznym z oczu. Naruto od razu zerwał się z miejsca i ruszył w stronę bramy wioski, skacząc po dachach budynków. Niedaleko od niej znajduje się pole treningowe na którym zwykł ćwiczyć blondyn. Dotarcie do niego nie zajęło mu długo. Już po kilku minutach mógł rozpocząć swoje standardowe ćwiczenia, w czasie kiedy jego przyjaciele z drużyny powoli wracali do swoich domów.

~*~

-Wróciłem! - Naruto zdjął czarne buty shinobi zaraz po wejściu do domu. Od razu przeszedł do pokoju po lewej, który pełnił funkcję jadalni połączonej z kuchnią. W oczy po chwili rzuciła mu się jedna rzecz - dodatkowe krzesła przy rozsuniętym stole, zajmowane przez członków rodziny Uchiha - dobry wieczór, Fugaku-san, Mikoto-san - rzucił radośnie i zajął swoje miejsce - hej Itachi, Sasuke - dopowiedział po chwili. Następnie zaczął zajadać się daniem, które, o dziwo, było jeszcze ciepłe. Więc obiad musiał zostać podany niedawno.

-I jak było na rozdzieleniu drużyn? Kto jest twoim sensei'em? - spytała Kushina, niesamowicie dumna ze swojego syna. Co prawda była trochę ciekawa jaki człowiek będzie się opiekować blondynem, ale powiedziała to raczej po to, by pochwalić się osiągnięciami młodego Namikaze.

-Całkiem fajnie - odpowiedział, bardziej skupiony na tym co ma właśnie na talerzu - a moim sensei'em jest Ero-Sennin. Jutro mamy pierwszy trening - czerwonowłosa spiorunowała męża wzrokiem. Jiraiya jest chyba ostatnią osobą, której by się spodziewała w tej roli. Gorszej osoby nie można było wybrać. Nie dość, że nadużywa alkoholu i roztrwania pieniądze, to nadal kontynuuje swoje gromadzenie informacji do książek. A jeśli jakieś z tych nawyków przeniosą się na Naruto? Minato tylko uśmiechnął się przepraszająco i miał nadzieję, że jinchuuriki połowy Yin Kyuubi'ego nie wybuchnie. Na szczęście w ostatniej chwili przypomniała sobie o gościach, więc Czwartemu się upiekło.

-Naruto jest już genin'em? - spytał Fugaku, który jeszcze przed chwilą był zajęty rozmową z obecnym Hokage. Jego żona i synowie też zaprzestali dyskusji na mało ciekawe tematy. Wszyscy przenieśli swój wzrok na opaskę przewiązaną na czole blondyna. Wyryty był na niej liść, oznaczający przynależność do Konohagakure. Sam jej właściciel nie był zainteresowany rozmową na jego temat, albo raczej jej nie usłyszał. Był zbyt zajęty pochłanianiem posiłku przygotowanego przez Kushinę.

-Wczoraj zdał egzamin - odpowiedział najstarszy Namikaze - z najwyższym wynikiem - dodał po chwili. W jego wypowiedź można było wyczuć wielką dumę z pierworodnego syna. Takie geniusze trafiają się raz na pokolenie. Chociaż to nie było zbyt wielką niespodzianką dla jego rodziców. Nie dość, że sami byli zdolnymi shinobi, to jeszcze Naruto był jinchuuriki'm. Jednak dla ludzi, którzy nie wiedzieli o Dziewięcioogoniastym był to nie lada wyczyn.

-Niczym Itachi! Masz naprawdę zdolnego syna, Hokage-sama! - stwierdził głowa klanu Uchiha. Jednak nie zdawał sobie sprawy jak to zabolało jego najmłodszego syna. Sasuke spuścił głowę i zacisnął dłonie w pięści. Żeby jego ojciec był bardziej zachwycony umiejętnościami tego dzieciaka, niż własnego potomka! 

-Wystarczy Minato, Fugaku-san - rzekł Żółty Błysk. W tym samym momencie czarnowłosy wstał, powodując, że wszyscy zaczęli wpatrywać się w niego pytająco. Nadal trzymał opuszczoną głowę, a ręce oparł o brzeg stołu.

-Gochisousama - powiedział tylko i odszedł od stołu. Skierował się w stronę łazienki, znajdującej się po drugiej stronie korytarza. Był wściekły, co wyczytać z niego mógł tylko jego brat. Zmartwiony odprowadził go wzrokiem aż pod same drzwi.

-Sasuke! To nie grzeczne! Wracaj do stołu! - krzyknęła za nim Mikoto, ale czerwonowłosa ją uspokoiła gestem ręki. Matka najmłodszego Uchihy też się domyślała co jest powodem jego zachowania. Ten nie zwrócił na nią uwagi i zatrzasnął po sobie drzwi. Miał ogromny żal do ojca i czuł złość na niebieskookiego. Był też trochę zazdrosny o umiejętności, które pozwoliły mu zostać prawdziwym ninja po roku nauki.

-Nic się nie stało - zapewniała czarnowłosą Uzumaki - o! Właśnie! Wybrałaś już imię dla dziecka? - spytała znacząco spoglądając znacząco na zaokrąglony brzuch brunetki. Uchiha jest już w szóstym miesiącu ciąży, więc za trzy powinna urodzić. Mikoto odruchowo położyła dłoń na brzuchu i lekko się uśmiechnęła.

-Będzie Yumeko... - więcej Sasuke już nie usłyszał. Od razu po wejściu do białego pomieszczenia oparł ręce na umywalce i spojrzał w lustru. Zauważył w nim powód bólu w jego oczach. Właśnie przebudził Sharingan'a...

~*~

-Znowu się spóźniłeś! - krzyknął Naruto od razu, gdy Jiraiya pojawił się na polu treningowym. Czekali na niego z trzy godziny. Obecnie było kilka minut po dziewiątej. Białowłosy westchnął teatralnie i mruknął coś pod nosem, lecz tak cicho, że nikt nie dosłyszał co. Przeniósł wzrok ze swojego chrześniaka na Ayurę, który opierał się o drzewo przy polanie i Taki, która od jakiegoś czasu usiłowała z nim porozmawiać, niestety z marnym skutkiem.

-To spóźnienie było celowe - odpowiedział w końcu zmęczony krzykami blondyna. To spowodowało natychmiastową ciszę. Nawet Mizuki zdawał być zainteresowany wypowiedzią swojego sensei'a - za chwilę przystąpicie do testu, który oceni, czy nadajecie się na shinobi.

-Że co?!

Chapter I - Jestem Genin'em!

-Wychodzę! - krzyknął blond-włosy chłopak, po czym wyskoczył przez okno w kuchni na zewnątrz. Podbiegł do białego płotu, otaczającego posiadłość i bez trudu go przeskoczył. Kushina zaczęła krzyczeć coś do niego o zastosowaniu drzwi, ale przerwał jej mąż, czytający właśnie gazetę i popijający ciepłe tosty kawą. Ubrany był w swoje standardowe niebieskie spodnie i bluzę ze znakiem wiru na ramionach, zgniłozieloną kamizelkę jounin'a oraz biały płaszcz z czerwonymi płomieniami u dołu i wielkim napisem na plecach "Czwarty Hokage".

-Uspokój się, kochanie. W końcu dzisiaj jest ważny dzień - odparł z uśmiechem i wrócił do lektury. Po chwili jednak zmarkotniał na widok artykułu o kolejnych posunięciach nowej grupy najemników - Akatsuki. Nie wiedzieć czemu, wydawali się oni Minato bardzo podejrzani. Członkami organizacji podobno byli sami nukenini i wykonywali zazwyczaj misje eliminacji oponentów. Niby nic dziwnego, ale czemu zbiegli ninja mieliby wykonywać misje tak blisko swoich dawnych Wiosek? Narażaliby się tylko na możliwość wykrycia przez Anbu, chyba, że uważali, że są na tyle silni, by ich pokonać. Lecz wtedy nie łączyliby się w grupy. Chociaż nikt nie zdawał się na razie tego dostrzegać, oni na pewno mają ukryty motyw, a Namikaze obiecał sobie odkryć jaki.

Czerwonowłosa oparła dłonie na biodrach i pokręciła z niedowierzaniem głową. Popatrzyła na znikającego już, pomiędzy budynkami syna. Nic dziwnego, że się tak śpieszył, w końcu dzisiaj jest test na genin'a. Pomimo młodego wieku, ten już przystępował do egzaminu. Od czasów Itachi'ego jeszcze nikt nie zdawał po roku nauki. Kto wie, może Naruto też w przyszłości zostanie Anbu, albo nawet i Hokage!

-Mamooo... Jestem głodna! - zawołała z wyrzutem w głosie pięcioletnia dziewczynka. Była bardzo podobna do matki, długie do pasa, czerwone włosy i granatowe oczy, jedne przysłonięte grzywką. Różniła się od Kushiny tylko smukłą twarzą po ojcu i kilkoma blond pasemkami od słońca. Zwykle była spokojna i małomówna, ale zmieniało się to w towarzystwie jej rodziny. Albo kiedy ktoś ją rozzłościł.

Uzumaki wróciła do przygotowywania śniadania, a po chwili na talerzu dziewczynki wylądowało kilka naleśników. Czerwonowłosej aż się oczy zaświeciły na ten widok, a jej matka uśmiechnęła się lekko.

-Proszę, Kumiko -mała podziękowała i po wypowiedzeniu formułki "itadakimasu" wzięła się za jedzenie. Wszystkiemu przyglądał się Minato, dopóki nie poczuł lekkiego szarpnięcia za rękaw swojego białego płaszcza. Odwrócił się w stronę siedzącego na dziecięcym krzesełku Menmy. Wpatrywał się w swojego ojca szarymi, inteligentnymi oczami, co wyglądało komicznie w połączeniu ze smukłą twarzą i czerwonymi kosmykami umazanymi w warzywnej papce. Jego mina jak zwykle nie wyrażała żadnych emocji. Nigdy się nie uśmiechał, ani nie płakał, przez co bardzo trudno było odgadnąć, co w danej chwili chce. Na szczęście chociaż jego rodzice potrafili go zrozumieć.

Czwarty Hokage westchnął i ułamał dwulatkowi kawałek tosta z dżemem, którego właśnie jadł. Malec natychmiast go połknął, lecz dalej patrzył na Namikaze wyczekującym wzrokiem. Ten lekko się wzdrygnął, po czym dopił kawę i wstał od stołu, by uciec przed spojrzeniem najmłodszego syna. Podszedł do żony i pocałował ją w policzek na pożegnanie.

-Wychodzę. Za chwilę zaczyna się test - odszedł do drzwi wyjściowych, ale zamiast przez nie przejść, zniknął w żółtym błysku. Znowu użył Hiraishin no Jutsu, czym nieźle denerwował Kushinę. Ta właśnie piorunowała wzrokiem miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał jej mąż. Zacisnęła dłonie w pięści, tak, że całe jej pobielały. W tym czasie Kumiko kończyła ostatniego naleśnika. Po ostatnim kęsie wytarła ubrudzoną w czekoladzie buzię ręką.

-Mamo! Mamo! Pouczysz mnie ninjutsu? - spytała z nadzieją w głosie. Czerwonowłosa wzięła głęboki wdech, żeby się uspokoić. Spojrzała na córkę, która z uśmiechem wpatrywała się w rodzicielkę. Wydawała się zbyt krucha i delikatna jak na przyszłą shinobi, ale jej matka wiedziała, że wcale tak nie jest. Jakby chciała mogłaby pokonać w sparingu wszystkie kunoichi z rocznika Naruto. Kushina miała tylko wątpliwości co do jej wieku. Fakt, jej pierworodny zaczął naukę technik o wiele wcześniej, jednak było to wymuszone obecnością drugiego lokatora jego umysłu. Kumiko nie musiała tak szybko dorastać, ale jeśli tego chce...

-Nie jesteś przypadkiem za młoda na to? -spoglądała na jej mniejszą kopię z wątpliwością w oczach. Ujrzała na twarzy dziewczynki ogromne zdeterminowanie. Wiedziała, że nie uda jej się odwieść ją od tego pomysłu.

-Naruto-nii-chan uczył się w moim wieku prawdziwych technik, więc ja też mogę! - prawie że wykrzyczała, wymachując przy tym widelcem trzymanym w dłoni. Uzumaki westchnęła. Tą wojnę przegrała i to tylko dlatego, że jej najsilniejszy argument jest ścisłą tajemnicą.

-Zastanowię się jak posprzątasz pokój - odburknęła niechętnie, a Kumiko po chwili zniknęła na dębowych schodach. Czerwonowłosa wzięła do rąk pozostałe po śniadaniu naczynia i wrzuciła je do zlewu, obiecując sobie, że pozmywa później. Czyli wtedy, kiedy nie zmieści się tam więcej talerzy.

W jadalni nadal siedział czerwonowłosy chłopiec jak zwykle analizujący wszystko swoimi bystrymi oczami ze stoickim spokojem. Kushina czasem zastanawiała się jak to możliwe, że jeszcze nigdy nie zmienił wyrazu twarzy. Czasami zaczynała poważnie się zastanawiać, czy ma on mięśnie twarzy, ale wszystkie jej wątpliwości się rozwiały, gdy zaczął sklejać pierwsze słowa. Nie miała pojęcia po kim to odziedziczył, ale była pewna, że nie po klanie Uzumaki. Może ojciec Minato był niemową?

Przerwała swoje rozmyślenia, kiedy usłyszała huk, dobiegający najprawdopodobniej z pokoju młodej Namikaze. Żona Czwartego pokiwała ze zrezygnowaniem głową. Na kogo te dzieci wyrosną?

~*~

Naruto usiadł w pierwszej ławce, naprzeciwko biurka nauczyciela, obecnie jednak pustego. Cała sala była wypełniona szarymi, wytartymi kolorami. Jasno-brązowe stoły, z których ktoś pozdrapywał lakier stały w trzech rzędach, każdy umiejscowiony trochę wyżej niż poprzedni, a przy nich ławy, mieszczące trzech uczniów. Zgniło-zielone ściany z akcentami o barwie wyblakłej czerwieni, poobwieszane zwojami i szafkami oraz jedną, wielką tablicą, za miejscem spoczynku sensei'a, od której odbijało się światło wpadające do klasy przez ogromne okna, zajmujące całą ścianę. Pomimo wystroju wnętrza blondyn uśmiechał się od ucha do ucha, nie mogąc doczekać się nadchodzącej chwili.

Rozejrzał się po osobach przebywających w sali. Wszyscy byli od niego o pięć lat starsi, w końcu normalnie kończy się Akademię w wieku dwunastu lat. Siedmiolatek spotkał się z nieprzychylnymi spojrzeniami wysyłanymi pod jego adresem. Najwyraźniej wszyscy mu zazdrościli umiejętności, pozwalających na zdawanie egzaminu po roku nauki. Chociaż Namikaze wydawało się, że to z innego powodu... Nie, to niemożliwe.

-Wolne? - usłyszał dziewczęcy głos, dochodzący z jego prawej strony. Odwrócił głowę w tamtym kierunku, by zauważyć niską jak na swój wiek dziewczynę z delikatnymi rysami twarzy, uśmiechającą się promiennie. Na buzię opadało jej kilka kosmyków włosów, mieniących się na złoto w porannym słońcu. Jej ubiór podkreślał tylko jej urodę i nietypowy kolor oczu. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że pytanie było zwrócone do niego. Trochę zmieszany odsunął się w lewo robiąc miejsce kunoichi, dodatkowo wskazując na nie dłonią. Fiołkowooka przytaknęła głową na znak podziękowania, po czym usiadła koło jinchuuriki'ego. Na początku żadne z nich nie wiedziało jak zacząć rozmowę, więc po prostu trwali w ciszy. W końcu dziewczyna tego nie wytrzymała.

-Jestem Taki, a ty? - spytała wyciągając rękę w stronę blondyna. Ten ponownie odwrócił się w jej stronę, ale dopiero teraz mogła przyjrzeć się jego twarzy. Miał piękne, lazurowe tęczówki, z których aż wylewała się radość. Dziewczyna jednak nie zauważyła kłębiących się głęboko w nich niepewności i cierpienia. Do tego dochodziły włosy w kolorze świeżej pszenicy, promienny uśmiech oraz po trzy blizny na każdym policzku. Wydawał się jej dziwnie znajomy, lecz nie mogła sobie przypomnieć kim on mógłby być.

-Naruto, miło mi! - uścisnął jej dłoń i jeszcze bardziej wyszczerzył zęby, o ile to w ogóle możliwe.  Taki odwzajemniła uśmiech i powróciła do swoich przemyśleń, które właśnie krążyły wokół testu, który za chwile miała zdawać. Nie miała zielonego pojęcia jak mogłoby to wyglądać. Co prawda jej rodzice są chuunin'ami, ale nie rozmawiają z nią na temat życia shinobi. Szczerze nawet chcieli odwieść jedyną córkę od tego niebezpiecznego zawodu, ale ta się uparła, więc ich starania spełzły na niczym. Nagle brązowowłosa wpadła na genialny pomysł, przecież mogła zapytać o to Naruto! Nie wyglądał na osobę, która by go wyśmiała za nieznajomość tak oczywistych rzeczy.

-Wiesz może na czym polegają egzaminy? - spytała z nadzieją w głosie. Blondyn spojrzał na nią zdziwiony, w końcu chyba każdy wie na czym polega ten test. Po chwili namysłu stwierdził, że nie będzie się dalej nad tym rozwodzić i po prostu odpowie na pytanie.

-Mhm. Tou-chan mówił, że trzeba wykonać tylko Bunshin no Jutsu - Taki pokiwała powoli głową trawiąc zdobytą informację, jednocześnie odwracając głowę przed siebie. Po chwili zaczęła zastanawiać się kim jest ojciec jej nowego kolegi, lecz nie dane było jej się tego dowiedzieć, bo do sali wszedł shinobi w zielonej kamizelce chuunin'a, w którym rozpoznała jej nauczyciela. Nie było to trudne, zwłaszcza, że przez środek jego twarzy przebiegała podłużna blizna. Dopiero gdy postukał ręką w blat biurka, by zwrócić na siebie uwagę, zauważyła plik kartek w jego dłoniach.

-Jestem Umino Iruka - odezwał się ciepłym i przyjaznym głosem, rozglądając się przy tym po sali, zatrzymując wzrok na najmłodszym z obecnych w sali.Zawsze wykazywał się ponadprzeciętną wiedzą, więc spodziewał się, że pojawi się na testach pięć lat wcześniej, ba! Nawet sam go do tego zachęcał. Kąciki jego ust uniosły się w górę na widok szczęśliwej twarzy młodego Namikaze. Po kilku sekundach jednak kontynuował - za chwilę wyczytam po kolei wasze nazwiska, a wy będziecie przechodzić do sali obok - w tym momencie wskazał na drzwi przez które wszedł do klasy - oceniać was będą Hokage-sama, Jiraiya-sama oraz ja - jeszcze raz omiótł spojrzeniem uczniów, by upewnić się czy na pewno wszystko zrozumieli. Nie widząc żadnych uniesionych w górę rąk, lub podobnych znaków spojrzał na plik papierów, na których najprawdopodobniej miał zapisane imiona przyszłych genin'ów. Odszukał odpowiednią stronę, po czym zmrużył oczy, by przeczytać nierówne pismo, jego kolegi z pracy - Ayura Mizuki - po całym pomieszczeniu rozległo się szuranie krzesła o wytartą przez buty uczniów podłogę. Wszystkie pary oczu zwróciły się w kierunku ostatniej ławki pod oknem, koło której przechodził już pierwszy zdający. Na jego twarzy malował się chłód oraz zdecydowanie i nie zwracając uwagi na ciekawe spojrzenia kierowane w jego stronę wyszedł z sali. Za nim ruszył sensei, zostawiając niedługo już shinobi samych sobie. Na sali wybuchła wrzawa, przez co Naruto musiał zakryć sobie uszy, by nie ogłuchnąć. Przez to, że jest jinchuuriki'm ma wyczulone zmysły, a co za tym idzie - nie wytrzymuje przy głośnych dźwiękach. Słyszał strzępki rozmów osób ekscytujących się obecnością Legendarnego Sannin'a lub obawiających się nadchodzącego sprawdzianu. Podczas gdy starał się ignorować hałas spotkał się z zatroskanym wzrokiem brunetki. Odpowiedział jej uśmiechem, co miało znaczyć, że wszystko jest w porządku. Dziewczynę jakoś to nie przekonało, ale dała sobie z tym spokój. W tym czasie Naruto nagle stał się senny. Już wiedział, co to oznacza...

~*~

  -Itai... - wymsknęło się czerwonowłosej gdy po raz kolejny zaliczyła bliskie spotkanie z gruntem na prywatnym polu treningowym rodziny Namikaze, które zresztą znajdowało się kilkanaście metrów za ich domem. Po obiecanym sprzątnięciu swojego pokoju poszła wraz z matką i młodszym bratem na zewnątrz, by przygotować się do przyszłego życia kunoichi. Od razu zaczęły od kontroli czakry, bo wyszło na jaw, że wspaniałomyślny onii-chan nauczył już siostrę całej teorii, szczególnie, że ta ma niezwykły talent do przyswajania informacji. Młoda Uzumaki ćwiczyła właśnie wchodzenie na drzewa, a z cienia rozłożystej wiśni dopingowała ją matka, przy okazji karmiąca Menmę warzywną papką. Otarła pot z czoła, by następnie wbiec na pień do wysokości kilkunastu metrów. Niestety w pewnym momencie przelała do stóp zbyt dużo czakry, przez co w korze pozostało wgłębienie w kształcie podeszwy buta charakterystycznego dla shinobi. Odbiła się od drzewa i po widowiskowym salcie w tył stanęła gładko na ziemi. Cały efekt został jednak zepsuty przez ciężki oddech Kumiko i oparcie się rękami o kolana. 

Kushina musiała przyznać, że jej córka nieźle sobie radziła. Pomimo tak dużej jak na zwyczajne dziecko ilości czakry, ta za pierwszym razem wbiegła na wysokość sześciu metrów, a po godzinie dotarła dwa razy wyżej. Czerwonowłosa stwierdziła, że taki trening w zupełności jej wystarczy. Już jest dosyć zmęczona, a nie chciałaby by dziewczyna jej tu zemdlała.

-No dobra! Na dzisiaj wystarczy! - krzyknęła w stronę pięciolatki, ale zetknęła się z zawiedzionym spojrzeniem - no już! Nie możesz się przemęczać! - dodała, a Kumiko przewróciła oczami i mruknęła coś o swoim pochodzeniu, ale ostatecznie podeszła do koca, który jej matka przyniosła tu ze sobą i przysiadła se na jego krańcu. Starsza Namikaze podała córce onigiri, a sama wróciła do podawania pokarmu czeronowłosemu.

Chociaż fizycznie znajdowała się koło domu, to myślami krążyła wokół budynku, w którym swoją karierę zaczynało wielu ninja, w tym także i ona sama. Jej najstarszy syn zdawał właśnie test na genin'a, więc niema co się dziwić, że jest zdenerwowana. Spojrzała na bezchmurne, wiosenne niebo. Przypominało jej czasy kiedy to jej rocznik zdawał te egzaminy. Uśmiechnęła się do siebie na to wspomnienie. Daj z siebie wszystko, Naruto.

~*~

 Młody blondyn stał w tunelu wypełnionym po kostki wodą, która przybrała żółto-zielonkawy odcień. Jak zresztą ściany, światło, podłoga, rury biegnące u sufitu i wielkie na dziesięć metrów kraty, zza których spoglądała na niego para krwisto-czerwonych oczu. Im dłużej się w nie wpatrywało, tym lepiej było widać jego właściciela. Rudy pysk i wystające z niego białe kły, wykrzywione w szerokim kpiącym uśmieszku, ogromne cielsko, przez które musiał leżeć, by nie dotykać grzbietem sufitu oraz dziewięć wściekle pomarańczowych ogonów spokojnie falujących za jego torsem. Pomimo jego zgarbionej, leżącej postawy biła od niego duma i jego moc, którą wyczułby byle genin bez zdolności sensorycznych.

Namikaze miał spuszczoną głowę, a złote kosmyki przydługich włosów skutecznie zasłaniały jego oczy przed bijuu. Wziął głęboki wdech, by się uspokoić. Był bardzo zdenerwowany i niepewny, co nie umknęło uwadze Kyuubi'ego. Wraz z wydechem gwałtownie zwrócił twarz w kierunku Kuramy. Wszystkie jego obawy nagle wyparowały, co niezmiernie zdziwiło demona. Zamiast nich lis wyczuł pewność siebie i zdecydowanie. Chociaż ten dzieciak był chyba najbardziej nieprzewidywalnym człowiekiem na ziemi, to wciąż nie przestawał go zaskakiwać.

-Kyuubi - syknął blondyn z jadem w głosie, a przynajmniej tak mu się zdawało. Z perspektywy bijuu brzmiało to komicznie - czego ode mnie chcesz? - tym razem spytał ze stoickim spokojem. Zazwyczaj wybuchał i darł się na bestię, że nigdy nie podda się jej, a tu taka nagła odmiana. Jakby zamienił się charakterem ze swoim ototo. Lecz ta zmiana nie była Kyuubi'emu na rękę - trudniej się manipuluje spokojnymi ludźmi.

-A co to? Już nie wrzeszczysz na mnie, wypytując czemu przerwałem twoje piękne sny o ramen? Czyżbyś zaczął się mnie bać? - spytał z nutką ironii w głosie, ale nie zauważył żadnej reakcji ze strony Namikaze. Naruto nie wiedział o unikalnych zdolnościach sensorycznych Kuramy, a co za tym idzie - nie wiedział, że ten za każdym razem wyczuwał jego emocje. Po odczekaniu jeszcze chwili, by upewnić się czy aby na pewno się nie zdenerwował, westchnął i kontynuował - powinieneś wiedzieć o co mi chodzi.

-A ty powinieneś widzieć co o tym myślę - odpowiedział patrząc na Dziewięcioogoniastego z wrogością. Tak jak zresztą inni ludzie. Wszyscy uważali go za potwora, przez to, że wszystko niszczy, ale prawda jest inna. Wszystko niszczy dlatego, że nazywają potworem.

Lis prychnął i odwrócił się tyłem do blondyna, zwijając się w kłębek. Potem usłyszał już tylko kroki stawiane w wodzie, odbijające się echem o ściany obskurnego korytarza. Powoli cichły, aż całkowicie ustały.

-Co by na to powiedział Staruszek...

~*~

-Namikaze-Uzumaki Naruto - niebieskooki podniósł głowę, gdy usłyszał swoje nazwisko. Znowu znajdował się w klasie w Akademii. Większość dwunastolatków miało już swoje ochraniacze założone lub położone przed sobą, na ławce. W tym Taki, która właśnie zdała sobie sprawę skąd kojarzy blondyna. Jakby się nad tym zastanowić to faktycznie wyglądał jak połączenie Czwartego i jego żony.

Wtedy do Uzumaki'ego dotarł sens wypowiedzianych przez Irukę słów. Szybko poderwał się z miejsca i ruszył za sensei'em do sąsiedniej sali. Tam czekał już Hokage w swoim standardowym stroju i Legendarny Sannin, siedzący za biurkiem, tak długim by pomieściło się przy nim po trzy osoby z jednej strony. Oprócz zgniło-zielonego obrusu leżało na nim kilka plików kartek, w których zapewne notowano wyniki uczniów. Za egzaminatorami stało dwoje chuunin'ów, którzy chyba mieli pilnować porządku lub pełnić jakąś równie bezużyteczną funkcję.

Umino zanim usiadł posłał ciepły uśmiech byłemu uczniowi, który został natychmiast odwzajemniony. Naruto przeszedł na środek sali i spojrzał na Ojca Chrzestnego i Tou-chan. Jiraiya skrobał coś zawzięcie na kartce, pewnie kolejną zboczoną książkę, a Minato oparł podbródek na złączonych dłoniach i bacznie przyglądał się synowi. Miał wrażenie, że młody Namikaze chciał go czymś zaskoczyć, raz nawet przyłapał go razem z Kakashi'm na polu treningowym poza wioską. Nie udało mu się jednak odkryć co szykuje dla niego pierworodny, więc z niecierpliwością na to czekał.

-Zaprezentuj Bunshin no Jutsu - rzekł starszy blondyn, nie spuszczając wzroku z chłopca. Ten chytrze się uśmiechnął, co utwierdziło Żółty Błysk w swoim przekonaniu. Złożył dłonie w dziwną pieczęć, przypominającą połączenie tej barana i woła, co wywołało u Minato już pewne przypuszczenia. Nie mylił się. Jako jedyny nie był zaskoczony formułką wypowiedzianą przez jinchuuriki'ego.

-Tajuu Kage Bunshin no Jutsu! - całą klasę wypełnił biały dym charakterystyczny dla tego typu technik. Po jego zniknięciu oczom obecnych ukazała się trzydziestka identycznych blondynów. Ich reakcje były różne, jednemu ze strażników opadła szczęka i gdyby nie podtrzymywała jej żuchwa, pewnie leżałaby teraz na ziemi. Drugi za to przecierał z niedowierzaniem oczy i rozglądał się po innych, sprawdzając, czy przypadkiem mu się to nie przesłyszało. Jedyny brązowowłosy egzaminator przez chwilę przyglądał się Uzumaki'emu z szokiem wymalowanym na twarzy, ale niedługo zmienił się on w dumę - przecież to on go uczył! W tym czasie Yondaime przeklinał swojego byłego ucznia na wszystkie możliwe sposoby, a białowłosy mędrzec przyglądał się temu z rozbawieniem. Potem nagle przypomniał sobie o swoim chrześniaku i wygrzebał z szuflady biurka hitai-ate przyczepione do czarnej opaski. Rzucił nim w kierunku blondyna, który zręcznie je złapał, jednocześnie podskakując w górę - Yatta! Zdałem! - wykrzyknął i odwołał swoje klony - dzięki Too-chan! - wybiegł z klasy do reszty uczniów. Obecny Hokage, który przed chwilą skończył obrażać Hatake, uśmiechnął się lekko do siebie. Miał nadzieję, że jego syn wyrośnie na potężnego shinobi. W tym czasie Umino wywołał już kolejnego chłopca, który zaprezentował poprawnie wykonanego klona. Zostało jeszcze tylko kilku.

~*~

-Jesteś tego pewny, Jiriya-sensei? - spytał po raz kolejny Minato, a jego rozmówca po raz kolejny potwierdził swój wybór poprzez kiwnięcie głową. Namikaze westchnął i zaczął przebierać w trzymanych papierach. Wyciągnął z pomiędzy nich jedną kartkę i odłożył ją na bok - to kogo jeszcze chcesz? - spytał, jednocześnie rozkładając zapisane strony przed Sannin'em. Wziął do ręki długopis i po wypełnieniu kilku pól w dokumencie spojrzał wyczekująco na nauczyciela.

-Tą dziewczynę z klanu Kurama i Ayurę - powiedział od razu, nawet nie zerkając na położone przed nim pliki. Hokage wpisał ostatnie informacje w luki i odłożył długopis z powrotem, na biurko. Podniósł papier na wysokość oczu, by upewnić się, że nie zrobił żadnych błędów. Kiedy nie zauważył takowych spiął dokument razem z innymi i włożył do jednej z wielu szuflad.

-Jutro o dziewiątej dwadzieścia. Nie spóźnij się - rzekł do Jiraiyi, a ten po pożegnaniu się z Czwartym, wyskoczył przez okno. Blondyn nawet nie zwrócił na to uwagi, tylko wrócił do wypełniania i zatwierdzania bezsensownych papierów.

~*~

W końcu xD! Trochę długo mi na to zeszło, ale mam zepsutą klawiaturę i piszę tymi cyframi z boku (w sensie np. e to lewy alt i 101 na klawiaturze po prawej stronie). Mam nadzieję, że przypadł wam mój styl pisania (albo, że ktokolwiek to czyta :P). Niedługo postaram się jeszcze zrobić słowniczek, w którym zapiszę wszystkie niezrozumiałe słowa :P. No i fajnie by było gdyby ktoś raczył trochę pokomentować, powytykać błędy, pohejtować, czy coś w tym stylu xD.

I... to chyba wszystko :P

Ja ne~

Aya

Hej ;-;

Cześć, witam was na moim blogu, jak zapewne się domyślacie będzie on opowiadał o losach Naruto i jego rodziny. Na razie ogarniam całą stronę, więc pierwszy post powinien się pojawić jakoś w tym tygodniu :P. O razu uprzedzam, że mam mało czasu, więc rozdziały będą pojawiały się raz na ruski rok, za to będą dosyć długie ^^. Tak więc... zachęcam do czytania :P.